Uważasz, że wiesz o miłosierdziu wszystko? A czy jesteś w stanie postawić je nad sprawiedliwością? Jeśli też masz z tym problem, mamy dla ciebie konkret! Komentarze. I. Klasyczna koncepcja filozofii: Według niej filozofia jest wiedzą autonomiczna,czyli o własnym przedmiocie i odpowiedniej do niego metodzie. Filozofia jest wiedzą o charakterze naukowym ( racjonalnym), a więc intersubiektywnie komunikatywną (jest międzyosobową komunikacją) i kontrolowaną, uzyskaną przy użyciu jedynie Tłumaczenie hasła "sprzeczne ze sobą" na angielski. Informacje na temat pracy projektantów tych pojazdów są ograniczone i często sprzeczne ze sobą. Information about the work of the designers on these vehicles is limited and often contradictory. Nie są one sprzeczne ze sobą, lecz uzupełniają się. They are not contradictory but Wykaż powiązanie obrazu ze światopoglądem romantycznym, na podstawie obrazu "koszmar" Henry Fuseli czy zgadzasz się ze stwierdzeniem, że zdrowy żebrak jest Wyrażenie wewnętrznie sprzeczny posiada 11 synonimów w słowniku synonimów. Synonimy słowa wewnętrznie sprzeczny: ambiwalentny, antagonistyczny, dwojaki Tłumaczenia w kontekście hasła "ze światopoglądem" z polskiego na angielski od Reverso Context: Rozumie rolę filozofii w kulturze oraz związki filozofii ze światopoglądem. Jak być romantycznym ze swoim mężem. Na początku związku wszystko jest nowe i ekscytujące, a utrzymanie romansu przy życiu jest proste. Jednak gdy para jest małżeństwem od kilku lat, może to być trudniejsze. Tłumaczenia w kontekście hasła "są one ze sobą sprzeczne" z polskiego na niemiecki od Reverso Context: Jest wiele informacji na ten temat, ale niestety są one ze sobą sprzeczne. "«To, co mistyczna religia nazywa odpowiedniością»: o wyobraźni, powszechnej analogii i religii uniwersalnej we francuskim romantyzmie", [in:] Wyobraźnia w kulturze. Zatem uderzenie w polskie stocznie jest sprzeczne ze strategią lizbońską.: Thus, hitting the Polish shipyards is at odds with the Lisbon Strategy.: wzywa Komisję, aby wywarła presję polityczną i gospodarczą w celu uelastycznienia kursu wymiany waluty chińskiej, utrzymywanego sztucznie na niskim poziomie, co jest sprzeczne ze stopniową liberalizacją światowego handlu; ybF1IWp. ROMANTYZM – ogólna charakterystyka epoki W poniższym wypracowaniu znajdziesz szczegółowe informacje na temat Romantyzmu. Spis Treści1 Ramy czasowe romantyzmu europejskiego2 Pierwsze przejawy nowej sztuki w Europie3 Ramy czasowe polskiego romantyzmu4 Termin “romantyzm”5 Tło ogólne epoki6 Cechy charakterystyczne romantyzmu7 Typy bohaterów romantycznych8 Koncepcja poety i poezji w utworach romantycznych9 Gatunki charakterystyczne dla romantyzmu10 Ugrupowania polityczne okresu romantyzmu11 Rozwój literatury w kraju w latach 1831 – 186312 Literatura na emigracji. Lata 1831-1863 Ramy czasowe romantyzmu europejskiego Romantyzm to okres w dziejach kultury i literatury europejskiej przełomu XVIII i XIX w. Romantyzm powstał na fali europejskich ruchów wolnościowych, które nawiązywały do ideałów Wielkiej Rewolucji Francuskiej. W Anglii romantyzm towarzyszył ruchowi czartystów, w Rosji powstaniu dekabrystów, w Polsce powstaniu listopadowemu. W Europie Zachodniej romantyzm rozpoczął się znacznie wcześniej niż w Polsce – w latach 80-ych XVIII w. Pierwsze przejawy nowej sztuki w Europie Najwcześniejsze zwiastuny nowej epoki miały miejsce w Niemczech, gdzie działał ruch “burzai napór” oparty na elementach sentymentalizmu. W tej pierwszej preromantycznej fazie pojawili się: F. Schiller i Goethe, pierwszym utworem w duchu romantycznym były “Cierpieniamłodego Wertera”. Kolejnym krokiem romantyzmu europejskiego była twórczość G. Byrona, W. Hugo i W. Scotta. Ramy czasowe polskiego romantyzmu Zwiastuny romantyzmu w Polsce zaczęły się pojawiać po ostatnim rozbiorze, czyli po roku 1795. Właściwy rozwój tego prądu przypadł na lata 1822-1863. W roku 1822 ukazał się w Wilnie pierwszy tom “Poezji” Mickiewicza, stanowiący manifest i praktyczną propozycję literatury romantycznej. W roku zaś 1863 wybuchło powstanie styczniowe, zamykające serię związanych z romantycznym światopoglądem i polityką walk niepodległościowych. Termin “romantyzm” Nazwa romantyzm pojawiła się w I połowie XIX w. i utworzona została od wcześniej już używanego przymiotnika romantyczny, oznaczającego coś niepodobnego do rzeczywistości, niezwykle pięknego, oddziaływującego na uczucie, podniecającego wyobraźnię, coś fantastycznego. Natomiast przymiotnik romantyczny utworzony został od rzeczownika “romans”, “romant” oznaczającego średniowieczne opowieści awanturniczo-przygodowe, pełne fantastyki. Nazwa ta narodziła się w wyniku ewolucji słowa “romanus”. “Lingua romana” (język rzymski, czyli łaciński) oznacza właśnie wcale nie łacinę, ale język ludowy powstały z przemieszania się łaciny, języków germańskich i galickich. Języki te do dzisiaj noszą nazwę języków romańskich. Z nazwy języka ludowego utworzono określenie utworów pisanych w tym języku “romance, romans, romant” – romancą zwano utwór drobny, romantami obszerniejsze powieści opowiadające o niezwykłych, awanturniczych, fantastycznych przygodach. I w tym właśnie sensie pojawił się po raz pierwszy w rękopisie w XV w. wyraz “romanticus – romantyczny”. Później przymiotnik “romantyczny” zaczęto używać do oznaczenia pewnej specjalnej piękności w poezji, następnie romanse – dramat szekspirowski i hiszpański. To już było znacznie zbliżone do tego, w jakim terminu “romantyzm” używali przedstawiciele młodej generacji artystów i myślicieli w końcu XVIII i początku XIX w. tj. sami romantycy. Termin “romantyzm” używany był i jest nadal w sposób bardzo wieloznaczny. Jego kategoria psychologiczna oznacza pewną postawę człowieka wobec świata. Romantyk to marzyciel i idealista, człowiek uczuciowy. Romantyzm w znaczeniu ahistorycznym oznacza też określone cechy kultury w różnych epokach literackich. Tak rozumiany romantyzm stał się czynnikiem rozwoju kultury i sztuki, ponieważ każda awangarda artystyczna ma swoje źródło właśnie w romantyzmie. Tło ogólne epoki Okres ten przypadł zarówno w Europie jak i w samej Polsce na czasy niezwykle burzliwe. Był to czas ruchów narodowowyzwoleńczych (powstanie listopadowe, krakowskie i styczniowe) oraz okres wynaradawiania. Literatura zajmowała się głównie walką narodowowyzwoleńczą. Podstawową cechą postawy romantyków był wszechstronny bunt wobec zastanej rzeczywistości. Romantycy nie akceptowali feudalnej struktury społecznej i absolutystycznych rządów, a oświeceniowy racjonalizm, empiryzm, klasycyzm odrzucili jako niewystarczające formy myślenia o świecie i sposoby jego wyrażania. Cechy charakterystyczne romantyzmu stawianie uczucia ponad rozum jako najbardziej zbliżające człowieka do poznania tajemnic życia wiara w możliwość kontaktu ze światem pozazmysłowym wprowadzenie do literatury wątków baśniowych, fantastycznych, legend, podań tajemniczość wprowadzenie wątków i motywów historycznych, szczególnie średniowiecznych zainteresowanie się tematyką wschodu, tzw. orientalizm odrzucenie zasad i reguł poetyki klasycznej krępujących rozwój jednostki dążenie do indywidualizmu Typy bohaterów romantycznych bohater bajroniczny – uosabia romantyczne konflikty moralne i namiętności; twórca: Jerzy Gordon Byron; typ ten widoczny jest w “Giaurze”; główny bohater mści się na mordercy kobiety, którą kochał i później dręczą go wyrzuty sumienia, chroni się on przed znienawidzonym światem do klasztoru; bohater typu bajronicznego to człowiek o nieprzeciętnej indywidualności, skłócony ze światem i ze społeczeństwem, w którym przyszło mu żyć, przeżywający nieszczęśliwą miłość, prowadzącą do tragicznych skutków; bohater werterowski – utożsamiany z bierną rezygnacją, nostalgią, apatyczną ucieczką w świat wewnętrzny, aż do spokojnie zaplanowanych decyzji samobójczych; twórca: Goethe (“Cierpieniamłodego Wertera”); bohater werterowski to ten, który nie umiał znaleźć sensu życia, ucieka od współczesności w świat marzeń i wspomnień; bohater renejski – od bohatera “Rene” Chateaubrianda – francuska odmiana choroby wieku; Rousseau, Musset “Spowiedź dziecięcia wieku”, Hugo “Nędznicy”; bohater rosyjski – bohater zniechęcony do życia, przygnębiony, nie umiejący znaleźć celu i sensu życia – rosyjska odmiana choroby wieku; twórcy: Puszkin “Eugeniusz Oniegin”, “Borys Godunow”, Michał Lermontow. Koncepcja poety i poezji w utworach romantycznych Poeta miał być przywódcą duchowym narodu, wieszczem. Poeta to postać wyjątkowa, obdarzona przez Boga przymiotami. Bardzo często poeta jest bohaterem. Bohater romantyczny to człowiek przeżywający tragiczny konflikt spowodowany rozbieżnością między wyznawanymi ideałami, a rzeczywistością, człowiek skłócony ze światem i społeczeństwem, w którym żyje, buntujący się przeciw istniejącym normom społecznym, kulturalnym i obyczajowym. Bohater romantyczny to indywidualista i człowiek o niezmiernie bogatym życiu wewnętrznym, pełen sprzeczności, rozterek i wahań. Jedną ze stałych cech bohatera romantycznego było także przeżywanie wielkiej romantycznej miłości, która stawała się wielką namiętnością, była też dowodem – wyznawanej przez romantyków – dominacji uczuć nad rozumem. Miłość romantyczna jest najczęściej nieszczęśliwa i prowadzi bohatera do samobójczej śmierci. Romantycy stworzyli też nową koncepcję poezji i poety: wieszcz i geniusz wprowadzone przez niemieckich teoretyków romantyzmu. Poeta w ich ujęciu stawał się najwyższym prawodawcą i prorokiem, posłannikiem Boga. Literatura danego narodu miała przedstawiać jego dawne i teraźniejsze dzieje, sławić bohaterów, w razie potrzeby podtrzymywać na duchu i zagrzewać do walki z wrogiem. W literaturze romantycznej polskiej, podobnie jak i w literaturze innych krajów europejskich, znajdujących się w niewoli, głównym tematem staje się zagadnienie walki narodowowyzwoleńczej. Bohaterowie całe swe działania podporządkowują idei odzyskania niepodległości i kiedy trzeba składają życie w ofierze tworząc w ten sposób wzorce do naśladowania. Gatunki charakterystyczne dla romantyzmu dramat romantyczny powieść poetycka ballada poemat dygresyjny komedia Ugrupowania polityczne okresu romantyzmu Hotel Lambert – stronnictwo arystokratyczno – monarchistyczne – przywódca książę Adam Czartoryski – organ “Trzeci Maj”. Drogę do odzyskania niepodległości upatrywało w zabiegach dyplomatycznych zjednujących Francję, Anglię i Turcję. Komitet Narodowy Polski – przewodniczący Lelewel. Zjednoczona Emigracja Polska – założyciel Lelewel. Wysunął on koncepcję wspólnej walki z caratem Polaków i Rosjan. Wydał odezwę na ten temat – “Odezwa Komitetu Narodowego do Rosjan” w 1832 r. Koncepcje Lelewela propagowało czasopismo “Pielgrzym Polski”, redagowane przez Eustachego Januszkiewicza – “dokładał” się do niego Mickiewicz. Towarzystwo Demokratyczne Polskie (1832 – 1862) – “Demokrata Polski” – ideologowie Wiktor Heltman, Tadeusz Krępowiecki i Stanisław Worcell. Podstawową publikacją Towarzystwa był “Manifest”, w którym określało ono swe stanowisko wobec sprawy niepodległości i kwestii chłopskiej. Rozwój literatury w kraju w latach 1831 – 1863 1. Zabór austriacki Lwów – noworocznik “Ziewonia” skupiał pisarzy i poetów August Bielowski, Lucjan Siemieński oraz Seweryn Goszczyński. Działalność literacką łączono najczęściej z działalnością spiskową, wiążąc w ten sposób romantyczne ideały z polityczną praktyką. Z ośrodkiem tym związany też był Aleksander Fredro i Wincenty Pol. Rzeczpospolita Krakowska – Edmund Wasilewski, autor “Pieśni żeglarzy”, “Hymnu orłów” i “Krakowiaków” oraz Gustaw Ehrenberg. Po roku 1845 Kornel Ujejski. 2. Zabór pruski Od 1838 istnieje biblioteka Edwarda Raczyńskiego, 10 lat później zaczęły się ukazywać czasopisma “Tygodnik Literacki” – Antoni Woykowski – oraz “Orędownik Naukowy”. Z “Tygodnikiem” współpracował znakomity krytyk literacki i filozof Edward Dembowski, autor “O dramacie w dzisiejszym piśmiennictwie polskim” i “Piśmiennictwa polskiego w zarysie”. Czołowy przedstawiciel polskiej myśli rewolucyjno – demokratycznej. Najwybitniejszym poetą regionu Wielkopolskiego był Ryszard Berwiński. Związani z Poznaniem August Cieszkowski i Bronisław Trentowski oraz Karol Libelt. 3. Zabór rosyjski Warszawa – czasopismo założone przez Dembowskiego “Przegląd Naukowy” – Hipolit Skimborowicz, Narcyza Żmichowska, poeta – Karol Baliński, publicysta – Henryk Kamieński. Inna grupa, to cyganeria warszawska demonstrująca nonkonformizm moralno – obyczajowy – Józef Dziekoński, Włodzimierz Wolski, Teofil Lenartowicz, Cyprian Norwid. Czasopisma – “Biblioteka Warszawska”, “Kurier Warszawski”. Wilno – prekursor Józef Ignacy Kraszewski z naukowo – literackim pismem “Athenaeum”, twórca opery narodowej Stanisław Moniuszko, popularny także jest Władysław Syrokomla. Działalność spiskowa: Artur Zawisza, rozstrzelany Szymon Konarski, współzałożyciel organizacji Stowarzyszenie Ludu Polskiego, oraz skazany na bezterminową katorgę ks. Piotr Ściegienny. Literatura na emigracji. Lata 1831-1863 Główne siedziby – Paryż, Londyn i Bruksela. Twórcy emigracyjni to Mickiewicz, Słowacki, Krasiński, Chopin. Lata działalności naukowej i politycznej wybitnego historyka Joachima Lelewela (1786 – 1861), filozofa – mesjanisty i matematyka Józefa Marii Hoene-Wrońskiego (1776 – 1853) oraz sugestywnego mistyka Andrzeja Towiańskiego (1799 – 1878), pod którego wpływem pozostawali Mickiewicz, Goszczyński, Słowacki. Rok 1835 – założenie polskiej drukarni i księgarni przez Eustachego Januszkiewicza, 1839 – otwarcie z inicjatywy księcia Adama Czartoryskiego istniejącej do dziś Biblioteki Polskiej w Paryżu. Po roku 1848 wybitny, ale nie doceniany Norwid. Lektura dodatkowa: – M. Straszewska, “Romantyzm” – M. Janion, “Romantyzm. Studia o ideach i stylu” /Rafał Powieściopisarze okresu romantyzmu: Powieść podejmowała tematykę obyczajowo-społeczną oraz historyczną Reprezentowała różne odmiany realizmu Europejscy powieściopisarze: Scott, Balzac, Stendhal, Dickens i Gogol Jean Paul – niemiecki powieściopisarz rozkwit gatunku w II połowie XIX w. Najwybitniejsi powieściopisarze polskiego romantyzmu: Fryderyk Skarbek (1792-1866)- polski sternista i walterskotysta, Pan […] Cyprian Kamil Norwid ( w Laskowie Głuchach – w Paryżu) Poeta, dramatopisarz, prozaik, rzeźbiarz, malarz, grafik, rysownik. Ostatni z wielkich polskich romantyków. Wcześnie osierocony, wychowywał się u babci, ze strony matki. Otrzymał doskonałe przygotowanie szkolne. W latach 1831-32, 1834-37 uczęszczał do szkoły w Warszawie, […] Charakterystyka romantycznych poetów krajowych: twórcy mniejszego formatu niż twórcy emigracyjni, poeci krajowi działali w Polsce pod zaborami, tematyka: narodowa i społeczna walka o niepodległość jest walką o wyzwolenie społeczne byli to często czynni żołnierze i spiskowcy (np. Goszczyński, Pol) twórczość nasycona uczuciami patriotycznymi lub ideowymi, […] Tytuł: Śluby panieńskie Autor: Aleksander Fredro Starsze pokolenie: Radost – pani Dobrójska Młodsze pokolenie Gustaw – Aniela Albin – Klara Akcja rozpoczyna się rankiem. Służący próbuje ukryć nieobecność Gucia, ale Radost dowiaduje się, że go nie ma. Postanawia ukrócić jego swobodę. Gdy Gucio wrócił udało […] Aleksander Fredro – urodzony w Surochowie pod Jarosławiem (zabór austriacki. Zmarł we Lwowie. Jedno z dziesięciorga dzieci wicemarszałka koronnego w Sejmie Stanowym Jacka Fredry, który dzięki swojej zaradności otrzymał tytuł Hrabi. Dzieciństwo spędził w Bieńkowej Wiszni, niedaleko Lwowa. W 1805r. napisał dziecięcą komedię […] Tytuł: Nie-boska komedia Tytuł: Zygmunt Krasicki Charakterystyka porównawcza Pankracego i Hrabiego: Pankracy Hrabia wódz rewolucji, walczy o władzę dla ludu, kreuje się na dyktatora, ma pogardliwy stosunek do arystokracji obrońca arystokracji, ale zdaje sobie sprawę z jej obecnej sytuacji (pamięta jednak o dawnych cnotach) ateista, […] Zygmunt Krasiński – urodzony w Paryżu, zmarł 1859r. w Paryżu, pochowany w Opinogórze koło Ciechanowa. Matka Maria Radziwiłłówna, zmarła gdy miał 10 lat. Ojciec Wincenty Krasiński – generał napoleoński, który przeszedł na służbę cesarską, zwolennik lojalności wobec caratu. Wpłynęło to na brak większego […] Tytuł: Beniowski Autor: Juliusz Słowacki Gatunek: poemat dygresyjny – wierszowany utwór epicki, gatunek mieszany, w którym prosta naiwna fabuła prezentująca często podróż, wędrówkę bohatera pełni funkcję drugorzędną, a prowadzi do różnorodnych refleksji w utworze najistotniejszych. Epoka romantyczna lubiła odwoływać się do przeszłości, bardzo bliskiej – […] Tytuł: Testament mój Autor: Juliusz Słowacki Podmiot liryczny żegna się ze światem i dokonuje podsumowania swojej twórczości i swojego życia. Dzieli się swoimi refleksjami z przyjaciółmi i współczesnymi mu romantykami. Jego monolog pełen jest goryczy i rezygnacji. Dotkliwie odczuwa swoją samotność: Nie zostawiłem tutaj żadnego […] Tytuł: Hymn Smutno mi, Boże! Autor: Juliusz Słowacki Powstał w 1836r. w pobliżu Aleksandrii, w trakcie morskiej podróży Utwór smutny, smutek uzyskany dzięki powtórzeniom wersu Smutno mi, Boże!, który pełni rodzaj refrenu, rytmiczność sugeruje już sam tytuł: hymn, utwór jest więc przeznaczony do śpiewu. […] Romantyczność jest utworem składającym się z dwóch części. W pierwszej pokazane zostały losy Karusi, dziewczyny, która straciła swego ukochanego i która twierdzi, że – mimo upływu dwóch lat od jego śmierci – widzi swego Jasieńka i w środku dnia na ulicy z nim rozmawia. Ta obyczajowa scenka stanowi pretekst do pokazania odmiennych postaw bohaterów wobec tego, co się dzieje i poszukiwania odpowiedzi na pytania o drogi dochodzenia do prawdy. Część druga ma zatem charakter refleksyjno-polemiczny i odzwierciedla konflikt dotyczący interpretacji rzeczywistości, jaki zaistniał pomiędzy romantykami a klasykami. Dzień, miasteczko i zbiegowisko ludzi. Zainteresowanie budzi dziewczyna, która twierdzi, że rozmawia z duchem – zmarłym przed kilku laty Jasieńkiem. Dla Karusi jest środek nocy, wydaje się jej, że jest sama z Jasieńkiem w domu, że może usłyszeć go macocha. Mówi do niego o tym, jak się boi i jak trudno jej żyć teraz samej. Słyszy nawet pianie kura i widzi w okienku błysk zorzy. Zebrani ludzie widzą dziewczynę, która straciła zupełnie kontakt z otaczającym ją światem, która mówi do kogoś, kogo nie widać i nie reaguje zupełnie na zadawane jej pytania (dwukrotne aż powtórzenie słów „Ona nie słucha” podkreśla jej zamknięcie na świat realny). Tak opisuje się jej zachowanie:To jak martwa opoka Nie zwróci się w stronę oka, To strzela wkoło oczyma, To się łzami zaleje; Coś niby chwyta, coś niby trzyma; Rozpłacze się i zaśmieje. Tragedia bohaterki jest przejmująca. Prosta dziewczyna z ludu okazuje się osobą nieprzeciętnie wrażliwą, a przez to niezwykle samotną. Silne przeżycia sprawiły, że nie jest w stanie funkcjonować w normalnym świecie, świat ten jest dla niej groźny, wrogi, nikt z jej otoczenia nie potrafi jej zrozumieć:Źle mnie w złych ludzi tłumie, Płaczę, a oni szydzą; Mówię, nikt nie rozumie; Widzę, oni nie widzą! Wypowiedzi Karusi oddają stan, w jakim dziewczyna się znajduje: gwałtowność słów, emocjonalność wypowiedzi, zdania pytające i wykrzyknikowe, rozbita składnia wyrażają jej przeżycia i podkreślają chaotyczność jej myśli. Zgromadzony lud, który obserwuje zachowanie dziewczyny, wprawdzie kochanka Karusi nie widzi, ale głęboko wierzy, iż może ona zobaczyć ducha osoby zamarłej: strona: - 1 - - 2 - - 3 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnijZobacz inne opracowania utworów Adama Mickiewicza:Pan Tadeusz - Dziady - Konrad Wallenrod Czy romantyczność jest tylko domeną dawnych czasów, czarno-białych filmów, romansów z przeszłości i wielkich czynów? Co oznacza właściwie dziś słowo romantyczny i czym współcześnie charakteryzuje się romantyczność? Ile zostało z romantyczności w dobie sieci, komunikatorów internetowych i telefonii komórkowej, kiedy łatwiej jest o flirt w sieci, niż w świecie realnym. Czy wystarczy wysłać Curriculum Vitae, by wszystko o sobie wiedzieć? Romantyczność dawniej Dawniej zakochani pisali długie listy i z utęsknieniem oczekiwali na odpowiedź. Mężczyźni byli gotowi popełnić mezalians, by związać się z wybranką i obsypywali ją kwiatami. Kobiety zrywały kontakt z rodziną, gdy ta nie akceptowała ukochanego. Kim jest współczesny romantyk? Czy osoba romantyczna to taka, która lubi długie spacery, kwiaty, patrzenie godzinami w oczy wybranej osoby, oglądanie spadających gwiazd i kolacje przy świecach? Czy romantyk to rozmarzony i wrażliwy idealista, żyjący w świecie uczuć i wyobraźni, doceniający wartość piękna i potrafiący wyrażać uczucia? Niekoniecznie. Związek dwojga ludzi wyraża pragnienie intymności, a romantyczność jest niewątpliwie jej wyrazem. Dlatego tak ważne jest by poznać potrzeby partnera, jeśli chodzi o romantyzm w związku, bo dla każdego wyraża się on czymś innym. Romantyczne drobne gesty Czasami wystarczy drobny romantyczny gest, by dodać związkowi pikanterii, odświeżyć uczucia i zauroczyć partnera na nowo. Karteczka wsadzona do kieszeni płaszcza z kilkoma ciepłymi słowami, róża zostawiona na stole, albo odrobina ulubionych perfum w nieoczekiwanym miejscu, wystarczą czasami, by docenić obecność drugiej osoby w swoim życiu. Technika w służbie romantyczności Nowoczesne gadżety niewątpliwie kształtują i wpływają na sposób naszego wzajemnego komunikowania się. Powinniśmy się zastanowić, czy nie warto ich wykorzystać, by dać swojej sympatii do zrozumienia, jak ważną rolę odgrywa ona w naszym życiu. Romantyczność to przede wszystkim sposób odnoszenia się do siebie, drobne gesty na co dzień i oznaki bliskości. Choć z zanikiem tradycji pisania długich listów skierowanych do sympatii, wiąże się ryzyko zubożenia języka oraz utrata umiejętności wyrażania uczuć i dzielenia się nimi z druga osobą, to miłość i stan zakochania pozostają zawsze te same i ponadczasowe. Niekoniecznie trzeba zamienić klawiaturę na wieczne pióro, ale z pewnością warto poświęcić uwagę także innym formom komunikacji, by zaskoczyć partnera. Może to być nieoczekiwana wiadomość albo miłosny cytat, który może dodać sympatii energii, aż do następnego spotkania. Romantyzm staje się wtedy integralną częścią związku. O autorze: Redakcja eDarling Zobacz więcej artykułów autorstwa Redakcja eDarling

pojęcie sprzeczne ze światopoglądem romantycznym